صبح یکشنبه

الان بیست دقیقه به هشت صبح ومن تو ترافیک نیایش هستم.

اونموقع ها صندلی اخر اتوبوس برایم خیلی جالب بود تکیه میدادم سرم را به شیشه بزرگش واز ارتفاعی بالاتر ادما وماشینا را نگاه میکردم خیال میبافتم.

الان صندلی عقب نشستم تو ترافیک وسرم به شیشه است پیاده رو اتوبان را نگاه میکنم نمیدونم چرا راننده های اسنپ لاین راست را دوست دارن من خودم اغلب منتهی الیه چپ حرکت میکنم .اما این موقعیت خیلی خاصه آشغالای پیاده روی اتوبان خوردگی های بلوک های سیمانی شمشادهای کج وکوله زیر پل پاهای مسافرای منتظر همه اشون خیالهای مجسمن

جالبه درخت زیتون با چه هدفی زیر پل سیمانی کاشته میشه؟؟یعنی اون درخت هیچ وقت حق نداره از یه حدی بلندتر بشه؟کارشناس فضای سبز اینجوری تشخیص داده ماادما حتی برای بالندگی درخت هم حد وحدود میزاریم اینقدر خودخواهیم.

دایم دینگ دینگ گوشیم درمیاد که همکلاسیام دارن چت میکنن درباره ارایه یه استاد کتاب امتحانش پیدا نشده کتاب ارایه اش هم ترجمه خودشه واصلا خوب وروان نیست دوجلسه هم نیامدن اصلا خبر نداشتن بعد الان دارن لابی میکنند استاد برنامه اش را عوض کنه یعنی عمرا چنان با جزوه مرتب میان سرکلاس یه واو جانمیندازه از طرح درس چطوری امیدوارن کلا بیخیال کتاب بشه برام سواله

شهرداری اینقدر مصمم داربست زده برای دپوی نمک وشن گوشه اتوبان که تو این افتاب ودمای 30 درجه یخ کردم نکنه برف اومده من نفهمیدم.